OPTODYSLEKSJA – dysleksja wzrokowa
Nie wszyscy rodzice zdają sobie sprawę z tego, że problemy ich pociech w nauce czytania i pisania mogą wynikać z niezdiagnozowanych problemów w pracy narządu wzroku. Dzieje się tak dlatego, że dzieci rzadko komunikują swoje problemy z widzeniem, nie mając wiedzy na temat, jak powinno ono wyglądać.
"Dziecko z afazją w szkole - plan terapii"
PROBLEM ZABURZEŃ PRZETWARZANIA SŁUCHOWEGO U DZIECI W WIEKU PRZEDSZKOLNYM I WCZESNOSZKOLNYM
Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób ICD-10 klasyfikuje zaburzenia przetwarzania słuchowego (APD) jako „inne zaburzenia percepcji słuchowej” (H93.2) – są one zespołem objawów spowodowanych trudnościami w zakresie identyfikacji, dyskryminacji, rozróżniania i przetwarzania informacji akustycznych w ośrodkowym układzie słuchowym... (więcej)
Jak nie dać się depresji? cz. 2
oprac. Monika Jasiulak, psycholog
Postępująca epidemia prowadzi do coraz to nowych zaostrzeń obowiązujących zasad bezpieczeństwa i ograniczeń w funkcjonowaniu, które w szczególny sposób dotykają dzieci i młodzież.
W poniższym artykule znajdą Państwo informacje zwracające uwagę nastolatków na te aspekty rzeczywistości, które pozostają w obszarze ich wpływu i wskazówki, jak uchronić się przed negatywnymi dla zdrowia psychicznego konsekwencjami obecnej sytuacji.
Jak nie dać się depresji? cz. 1
oprac. Monika Jasiulak, psycholog
Dziś jeszcze nie wiadomo, jakie skutki dla zdrowia psychicznego będzie miała epidemia, ale z pewnością obecna sytuacja stanowi zagrożenie dla zdrowia psychicznego i samopoczucia nas wszystkich, również dzieci i młodzieży.
Poniższy materiał można wykorzystać jako pomoc do przeprowadzenia lekcji wychowawczych z młodzieżą.
Większość dzieci z zespołem Aspergera chce być częścią społeczności klasowej i szkolnej, dlatego podejmuje – mniej lub bardziej udane – próby kontaktów z rówieśnikami. Co stanowi w tych kontaktach największą barierę? Rozumienie i elastyczne stosowanie tzw. niepisanych zasad życia społecznego. Część z nich jest intuicyjna, części uczymy się przez obserwację i naśladowanie – większość uczniów po prostu wie, że w czasie rozmowy trzeba nie tylko odpowiadać na pytania, ale też je zadawać, albo że, przebierając się na lekcję WF, nie zdejmuje się bielizny. Dziecko z ZA może tego nie wiedzieć. Może też znać pewne zasady, ale stosować je w sposób zbyt dosłowny, schematyczny – np.: jeśli w klasie panuje zasada, że na lekcji nie jemy – uczeń może mieć opory przed próbowaniem produktów na zajęciach kulinarnych; jeśli ustaliliśmy, że każdy siedzi na swoim krześle – dziecko może denerwować się, kiedy w czasie przerwy kolega pod jego nieobecność usiądzie na jego miejscu. Niedostrzeganie i brak zrozumienia niepisanych zasad powoduje, że zachowania dziecka z ZA często są nieadekwatne, wydają się być dziwaczne lub wręcz prowokacyjne. Tymczasem kryje się za nimi nieumiejętność elastycznego dostosowania się do oczekiwań otoczenia, a często też brak wiedzy na temat tego, jak w danej sytuacji można byłoby się zachować. Ważne: Uczeń z zespołem Aspergera powinien nabywać nie tylko wiedzę o regułach życia społecznego, ale też umiejętność ich zastosowania. To, że dziecko wie, jak się poprawnie zachować, nie oznacza, że faktycznie zrobi to, kiedy będzie trzeba. Kluczem do sukcesu jest praktyka – codzienne, regularne ćwiczenie umiejętności.
Uczymy myślenia matematycznego.
Gry i zabawy dostosowujemy do możliwości dziecka nie do jego wieku, gdyż może się zdarzyć, że młodsze, np. 6 – letnie dziecko, będzie wykonywać działania dodawania i odejmowania w zakresie 100, a starsze, 8 – 10 letnie, będzie miało z tym problemy.
Do pobrania:
Ćwiczenia ortograficzne - opracowanie Barbara Łucka – pedagog-terapeuta
Prezentacja na temat: Metody pracy korekcyjnej z dziećmi z trudnościami w czytaniu i pisaniu
Modelowy system profilaktyki i pomocy psychologiczno-
Prezentacja opracowana przez Ewę Marszałek w oparciu o materiały autorstwa: Marty Bogdanowicz • Aleksandry Bućko • Renaty Czabaj
Ogólne wskazówki dla nauczycieli różnych przedmiotów nauczania dotyczące dostosowania wymagań edukacyjnych do indywidualnych potrzeb uczniów ze specyficznymi trudnościami w nauce o charakterze dysleksji rozwojowej (dysleksji, dysortografii, dysgrafii)
Obowiązek dostosowania wymagań edukacyjnych do indywidualnych potrzeb psychofizycznych i edukacyjnych ucznia, u którego stwierdzono zaburzenia i odchylenia rozwojowe lub specyficzne trudności w nauce wynika z Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej l Sportu z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 83, poz. 562).
Specyficzne trudności w nauce dotyczące czytania i pisania określane terminem „dysleksja rozwojowa" to zaburzenie o podłożu językowym charakteryzujące się trudnościami przede wszystkim w czytaniu i pisaniu, czyli w przetwarzaniu (kodowaniu i dekodowaniu) języka. Występują u uczniów o co najmniej przeciętnym rozwoju intelektualnym, mimo typowych doświadczeń szkolnych, dobrej motywacji do nauki, braku zaburzeń sensorycznych i motorycznych (poważnych wad wzroku, słuchu i narządów ruchu).
Czytaj dalej...
Wadliwa wymowa
Wymową wadliwą jest artykulacja dźwięków, która różni się od wymowy będącej w powszechnym użyciu Polaków. Normą ogólnopolską jest wymowa warstw wykształconych, dlatego do wad wymowy zaliczamy wszystkie odstępstwa od tej normy społecznej – oczywiście w wymowie już ukształtowanej.
Zaburzenia mowy polegają na tym, że człowiek nie jest w stanie właściwie zbudować wypowiedzi lub jej odbierać, dlatego jest ona w jakiś sposób zniekształcona. Tekst (=wypowiedź) można podzielić na trzy składowe, dlatego na ich podstawie wyróżnia się trzy grupy zaburzeń (które odnoszą się też do trudności w czytaniu i pisaniu):
I. Zniekształcenia treści – skutek zakłóceń w uogólnianiu, abstrahowaniu, wnioskowaniu, ukierunkowanym myśleniu.
II. Zniekształcenia formy językowej – do których należą: głuchoniemota, alalia, afazja i dysfazja.
III. Zniekształcenia substancji w dwóch płaszczyznach:
a) suprasegmentalnej – chodzi tu o: rynolalię, jąkanie,giełkot;
b) segmentalnej – dyslalia
Czytaj dalej...
Zaburzenia mowy polegają na tym, że człowiek nie jest w stanie właściwie zbudować wypowiedzi lub jej odbierać, dlatego jest ona w jakiś sposób zniekształcona. Tekst (=wypowiedź) można podzielić na trzy składowe, dlatego na ich podstawie wyróżnia się trzy grupy zaburzeń (które odnoszą się też do trudności w czytaniu i pisaniu):
I. Zniekształcenia treści – skutek zakłóceń w uogólnianiu, abstrahowaniu, wnioskowaniu, ukierunkowanym myśleniu.
II. Zniekształcenia formy językowej – do których należą: głuchoniemota, alalia, afazja i dysfazja.
III. Zniekształcenia substancji w dwóch płaszczyznach:
a) suprasegmentalnej – chodzi tu o: rynolalię, jąkanie,giełkot;
b) segmentalnej – dyslalia
Czytaj dalej...